[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Wielu ludzi żyje dzisiaj zgodnie z tym ruchem układów gwiazd na horyzoncie i jest to tradycją od
czasów naszych starożytnych przodków, mierzących precesję, którzy uważali precesję konstelacji
wzdłuż horyzontu za esencję samego czasu, dlatego czcili Słońce i powoli poruszające się konstelacje,
będące aktorami w tym kosmicznym dramacie wprawianych w ruch przez precesję cykli czasu.
47
Ibid., hymn 104.
48
http://www.arcane-archive.org/interdisciplinary/numbers/sl-108-l.php.
40
7
Ciągły półmrok i czarny deszcz
Majowie z Ameryki Zrodkowej twierdzili, że w swoich księgach Chilam Balam i Popol Vuh spisali
tradycje kosmogoniczne, mitologiczne i historyczne, odziedziczone po starożytnych przodkach, którzy -
według Popol Vuh - przypłynęli do ich ziemi ze wschodu49 w czasie czarnego deszczu i ciągłego
półmroku50. Popol Vuh twierdzi też, że w tamtych czasach owi starożytni nawigatorzy zmierzyli okrągłe
oblicze ziemi i łuk niebios"51.
Na wschodzie, za oceanem, zza którego przodkowie Majów przypłynęli do nowej ojczyzny w
Ameryce Zrodkowej, mierząc okrągłe oblicze ziemi i łuk niebios", znajduje się egipska Wielka Piramida
- podstawowy punkt odniesienia dla starożytnej precesyjnej kartografii i budowla upamiętniająca
prowadzone przez starożytnych za pomocą archeometru pomiary precesji, czego dowodem są
wyprowadzone z astronomii wymiary Wielkiej Piramidy. Niektórzy historycy twierdzili, że laska władzy
Majów mogła być takim archeometrem, znanym również jako krzyż celtycki.
Nie dziwiłoby mnie to, ponieważ starożytne określenia używane przez Majów dla odcinków czasu są
wielkościami wywodzącymi się z precesji, na przykład liczący 360 dni tun, 12 000 dni - baktun i 144 000
- katun52. Ta wiedza o precesji musiała więc pochodzić od ich starożytnych przodków, którzy przepłynęli
przez Ocean Atlantycki, posługując się mapami opartymi na precesyjnych pomiarach, podobnymi do
tych, których użył turecki admirał Piri Reis do skompilowania mapy przedstawiającej z niezwykłą
dokładnością Atlantyk, wschodnią część Ameryki Południowej i - co najbardziej zdumiewające
-Antarktykę (patrz rozdział 3).
W pobliżu wschodniego wybrzeża Ameryki Zrodkowej stoją wielkie, pionowe megalityczne rzezby
głów, podobne do znajdujących się na Wyspie Wielkanocnej na Pacyfiku, przedstawiają jednak twarze
o afrykańskich rysach. Podobno są one dziełem Olmeków, którzy pózniej stali się Toltekami, a jeszcze
pózniej Majami53. Ortodoksyjni archeolodzy powszechnie kojarzą Olmeków z Toltekami, a w olmeckich
rytach naskalnych54 występują precesyjne okresy Majów - tuny, baktuny i katuny - mamy więc do
czynienia z ciągłością kulturową od Olmeków przez Tolteków po Majów.
Przedstawiciele głównego nurtu archeologii przekonują nas, że najdawniejsi osadnicy przybyli do
Nowego Zwiata przez Cieśninę Beringa po lądowym pomoście istniejącym w epoce lodowcowej, kiedy
poziom mórz był niższy i Syberia łączyła się z Alaską. Takie jest zdanie ortodoksyjnych naukowców,
49
Peter Tompkins Mysteries of the Mexican Pyramids, Londyn, Thames & Hudson 1987, s. 347.
50
Popol Vuh: The Sacred Book of the Ancient Quiche Maya, wersja angielska: Delia Goetz i S.G. Morley na podstawie
przekładu Adriana Recinosa, University of Oklahoma Press 1991, s. 178.
51
Ibid., s. 168-169.
52
Graham Hancock Fingerprints of the Gods, Nowy Jork, Three Rivers Press 1995, s. 260.
53
http://www.orion.it.luc.edu/~cwinter/priest2.htm
41
ponieważ twierdzą oni, że pierwsi ludzie w Ameryce pojawili się około 30 000 lat temu, czyli jakieś 25
000 lat wcześniej, zanim - według nich - stała się możliwa żegluga po otwartym morzu.
Przyznają oni, że być może kilku najwcześniejszych osadników, odzianych w skóry i posługujących
się kamiennymi narzędziami, przypłynęło wzdłuż linii wybrzeża pomostu lądowego w epoce lodowcowej
w czółnach o drewnianym szkielecie i poszyciu ze skór. Ale w Ameryce Zrodkowej znajdujemy olmeckie
rzezby o rysach afrykańskich, a utrwalone na skałach precesyjne liczby Olmeków wskazują na ich
zaawansowane umiejętności nawigacyjne i kartograficzne - nie wspominając o imponujących olmeckich
piramidach schodkowych, takich jak w Palenque, Chichen Itza, Teotihuacan, La Venta i innych
miejscach na Jukatanie.
Oczywiście, wielu starożytnych dotarło do Ameryki przez Cieśninę Beringa w epoce lodowcowej,
która zakończyła się około 1500 roku p.n.e., lecz większość z nich osiadła na zachodzie Ameryki
Północnej. Wydaje się też, że nie mieli oni żadnej wiedzy precesyjnej, w odróżnieniu od budowniczych
wielkich megalitycznych konstrukcji w Ameryce Zrodkowej i Południowej, którzy wznosili
astronomicznie zorientowane budowle, a w przypadku pochodzących od Olmeków Majów - mieli
również kalendarz oparty na precesyjnych pomiarach.
Popol Vuh opisuje czarny deszcz i nieustanny półmrok, kiedy przodkowie Olmeków przypłynęli ze
swojej ojczyzny w północnej Afryce. Takie warunki doskonale pasują do intensywnej aktywności
wulkanicznej wywołanej w czasie epoki lodowcowej przez pionowe przemieszczenia izostatyczne
skorupy ziemskiej, spowodowane niewyobrażalnym wręcz naporem warstwy lodu, oraz ruchy
izostatyczne pod koniec epoki lodowcowej, kiedy gruba na 2 mile czapa lodowa roztopiła się i spłynęła
do mórz, powodując podniesienie się ich poziomu o około 300 stóp w średnich szerokościach
geograficznych i nieco mniej w przypadku bliższych mas lądu, na których spoczywała warstwa
lodowców.
Burzliwą aktywność wulkaniczną epoki lodowcowej potwierdza duża ilość popiołu w dzisiejszej
pokrywie lodowej na obszarach polarnych55. Popiół ten spadł z nieba wraz ze śnieżycami epoki
lodowcowej w skrajnych szerokościach geograficznych, a z ulewnymi deszczami - w szerokościach [ Pobierz całość w formacie PDF ]