[ Pobierz całość w formacie PDF ]
tak widoczny, radosny, rozkrzyczany jak ojciec, ale był tam, uśmiechał się, tań-
czył. Zjawili się wszyscy jego przyjaciele z dzieciństwa; miał wrażenie, że poło-
wa z nich poślubiła drugą połowę. Nie brakowało jednak flirtów, a w pobliżu stale
98
kręciło się kilka ładnych dziewcząt. Diament wypił sporo doskonałego piwa z bro-
waru Gadge a i odkrył, że jeśli tańczy, a w tańcu rozmawia ze śmiechem, może
znieść nawet muzykę. Tańczył zatem po kolei ze wszystkimi ładnymi dziewczy-
nami, a potem znów z każdą, która nawinęła się pod rękę. %7ładna nie przepuściła
okazji.
Było to najwspanialsze przyjęcie Złotego. Na miejskim błoniu, nieopodal do-
mu kupca, rozłożono deski i rozbito namiot dla starszyzny, by mogła w spokoju
jeść, pić i plotkować. Przygotowano nowe ubrania dla dzieci, w mieście zjawili
się żonglerzy i lalkarze część z nich opłacona, inni przybyli z własnej woli,
skuszeni perspektywą kilku miedziaków i darmowego piwa. Każda zabawa przy-
ciągała wędrownych kuglarzy i grajków, którzy w ten sposób zarabiali na życie,
i choć nikt ich nie prosił, byli mile widziani. Pod wielkim dębem na szczycie
wzgórza balladzista o jękliwym głosie, akompaniujący sobie na równie jękliwych
dudach, śpiewał Czyny Władcy Smoków . Gdy grupa Smoły harfa, flet, wiola
i bęben zrobiła sobie przerwę na kufelek, na deski wskoczyli nowi muzycy.
Hej, to ludzie Labby ego! krzyknęła jedna z dziewcząt. Chodz, są
najlepsi!
Labby, jasnoskóry mężczyzna w wielobarwnym stroju, grał na podwójnym
rogu. Towarzyszył mu wiolista, tamburynista i Róża na flecie. Najpierw zagrali
skoczną, radosną melodię, zbyt szybką dla niektórych tancerzy. Diament i jego
partnerka nie poddali się jednak. Ludzie klaskali i wiwatowali, gdy młodzi, zdy-
szani i zlani potem, skończyli taniec.
Piwa! huknął Diament i odpłynął, porwany przez grupkę roześmianych
i rozgadanych młodych kobiet i mężczyzn.
Za sobą usłyszał początek kolejnej melodii. Samotna wiola załkała, intonując
przejmująco Gdzie tylko pójdzie mój miły .
Diament jednym łykiem opróżnił kufel piwa. Towarzyszące mu dziewczyny
ze śmiechem patrzyły, jak przełyka, odchylając głowę. Zadygotał niczym koń po-
ciągowy użądlony przez gza.
Nie, nie mogę westchnął i umknął w mrok, poza kręgi światła rzucane
przez otaczające namiot lampiony.
Dokąd on idzie? spytała jedna z dziewcząt.
Wróci odparła druga i ze śmiechem podjęły przerwaną rozmowę.
Ucichły słodkie dzwięki wioli.
Czarna Różo rzekł zza jej pleców.
Odwróciła głowę i spojrzała na niego. Patrzyli sobie w oczy. Ona siedziała ze
skrzyżowanymi nogami na tanecznej platformie, on klęczał na trawie.
Przyjdz w łoziny poprosił.
Nie odpowiedziała. Labby zerknął na nią, uniósł róg do ust, bębniarz uderzył
w tamburyn i zaintonowali marynarskiego dżiga.
99
Gdy znów się rozejrzała, Diamenta już tam nie było. Po jakiejś godzinie Smo-
ła wrócił ze swą grupą w wybitnie złym humorze, który piwo jeszcze tylko po-
gorszyło. Przerwał kolejną melodię i tańce, nakazując głośno Labby emu, by się
wynosił.
Pocałuj mnie w nos, szarpistruno odparł Labby.
Smoła nie puścił tego płazem. Zebrani podzielili się na grupki i gdy spór trwał
w najlepsze, Róża wsunęła flet do kieszeni i uciekła.
Z dala od lampionów panował mrok, potrafiła jednak poruszać się po ciemku.
Diament już czekał na nią w kryjówce. Przez ostatnie dwa lata zarośla zgęstniały.
Między zielonymi pędami i długimi opadającymi liśćmi pozostało niewiele miej-
sca.
Z oddali znów dobiegła muzyka, zagłuszana przez wiatr i szmer płynącej rze-
ki.
Czego chcesz, Diamencie?
Porozmawiać.
Byli dla siebie tylko głosami i cieniami.
Mów rzekła.
Chciałem prosić, żebyś ze mną odeszła powiedział.
Kiedy?
Wtedy. Gdy się pokłóciliśmy. Powiedziałem wszystko nie tak. Myślałem. . .
Długa cisza. Myślałem, że mógłbym uciec. Z tobą. Grać, śpiewać. Zarabiać
na życie. Moglibyśmy odejść razem. Chciałem to powiedzieć.
Ale nie powiedziałeś.
Wiem. Mówiłem wszystko nie tak. Zrobiłem wszystko nie tak. Zdradziłem
wszystko. Magię. Muzykę. I ciebie.
Mną się nie przejmuj odparła.
Naprawdę?
Niezbyt dobrze gram na flecie, ale wystarczy. W razie potrzeby to, czego
mnie nauczyłeś, uzupełniam zaklęciem, a grupa jest naprawdę dobra. Labby też
nie jest taki zły. Zwietnie sobie radzę. Całkiem niezle zarabiamy. Zimą mieszkam
u matki i pomagam jej. U mnie wszystko dobrze. A u ciebie, Di?
Wszystko zle.
Zaczęła coś mówić i umilkła. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
